Hoe gaat het met onze eerste elftal keeper in Afghanistan?
Alweer bijna drie maanden geleden vloog eerste elftal keeper Eddie Dijkstra af naar Afghanistan. Dit om samen met nog twintig andere militairen te werken aan een missie: het beveiligen van adviseurs. Van vertrouwenskwesties tot het missen van zijn vriendin en het voetballen bij De Wilper Boys, Eddie krijgt er allemaal mee te maken. Toch heeft deze jonge militair het achterlaten van dit alles er voor over en is hij blij om op deze manier zijn steentje bij te kunnen dragen aan de veiligheid. “Zelf vergelijk ik het graag met voetbal. We zijn altijd aan het trainen, trainen en trainen en als je dan eindelijk die grote wedstrijd mag spelen, geeft dat een kick. Dat is toch waar je het al die tijd allemaal voor doet”
Met een vmbo diploma op zak, is Eddie in 2010 begonnen aan de opleiding VeVa (Veiligheid en Vakmanschap). Toen hij ook deze opleiding had afgerond, ging de militair in wording al snel richting de keuringen van defensie. In 2013 behaalde Eddie in Assen zijn VMFO, ook wel bekend als AMO (algemene militaire opleiding). Een klein jaar voor vertrek naar Afghanistan, kreeg hij te horen dat er een missie aan zat te komen en een halfjaar voor vertrek begonnen de voorbereidingen. Voor Eddie is dit zijn eerste missie. Eddie: “Twee jaar geleden ben ik vier maanden naar Curaçao geweest. Daar hebben we toen wel kleine inzetten gehad, maar dit is mijn eerste echte uitzending.”
Het mooiste aan zijn werk vindt Eddie de uitdaging en het feit dat je bij kunt dragen aan iemand zijn veiligheid. Maar natuurlijk zitten er ook moeilijkere kanten aan dit beroep. Het vertrouwen van de Afghanen bijvoorbeeld. Dat je niet 100% weet wie je kunt vertrouwen, maakt het lastig maar houdt je aan de andere kant ook scherp. Ook het missen van de achterblijvers, en dan met name één persoon, vindt onze keeper soms lastig. “Het allermeeste mis ik mijn vriendin. We hebben heel erg geluk met het feit dat je tegenwoordig via internet goed contact met elkaar kunt hebben, dat maakt het wel ietsjes makkelijker”, laat Eddie weten.
Eddie is het wel gewend om een langere tijd van huis te zijn dus echt heimwee heeft hij niet. Het contact met het thuisfront is goed, er wordt elke dag geappt en ook telefoontjes en skypesessies komen regelmatig voor. De feestdagen doorbrengen zonder zijn geliefden was natuurlijk wel even anders. Gelukkig werd er in Afghanistan een kerstdiner gehouden en ook oud en nieuw werd klein gevierd met een vuurtje en een barbecue. En ook al vindt zijn omgeving het misschien niet altijd even leuk dat Eddie voor zijn beroep zo lang weg is, toch zijn ze ontzettend trots op hem. “Mijn familie staat gelukkig achter mijn keuze en is trots op wat ik doe” vertelt Eddie, “dat doet me heel goed.”
Op de vraag of Eddie weer terugkeert op de Wilpster voetbalvelden, hoeft hij niet lang na te denken. “Het liefst zo snel mogelijk! Dat is ook de reden dat ik mijn lidmaatschap niet heb opgezegd”, laat de keeper weten. “Ik mis het voetballen erg en kan niet wachten om weer lekker een balletje te trappen.” Ook nu, op ruim 5000 kilometer afstand, volgt Eddie de resultaten van zijn team op de voet. Is het niet via de groepswhatsapp van zijn team, dan zoekt hij het wel op via de live-uitslagen app. Dat tweede keeper Rob het op het moment ontzettend goed doet, is onze militair dan ook niet ontgaan. “Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het geweldig vind dat Rob het zo goed doet onder de lat. Ik ga volgend seizoen dan ook graag de strijd met hem aan!”
23 maart zit de missie er voor Eddie weer op en komt hij terug naar Nederland.
